Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: dogs

Η Ιταλική αστυνομία συνέλαβε τους υπεύθυνους ενός τσίρκο γιατί έβαφαν σκυλιά chow chow στα χρώματα των πάντα και χρέωναν τους πελάτες για  φωτογραφίες με τα «μαϊμού» πάντα.
 
Μία μονάδα της αστυνομίας στην οποία μετείχαν και κτηνίατροι συνέλαβαν τους ιδιοκτήτες τσίρκο στη Βόρεια Ιταλία, στην πόλη Μπρέσια κοντά στο Μιλάνο.
 
Εκπρόσωπος της αστυνομίας δήλωσε ότι πριν ξεκινήσει η παράσταση οι ιδιοκτήτες του τσίρκου χρέωναν τους πελάτες για να βγάλουν φωτογραφία με τα υποτιθέμενα πάντα.

Οι κατηγορίες που ασκήθηκαν αφορούν τα πλαστά διαβατήρια των ζώων, που είχαν εισαχθεί από την Ουγγαρία. Υπάρχει όμως πιθανότητα να επεκταθεί το κατηγορητήριο με κατηγορίες απάτης και κακοποίησης ζώων.

Τα σκυλάκια είναι καλά στην υγεία τους, απομακρύνθηκαν από το τσίρκο και δεν θα ξαναχρησιμοποιηθούν σε παραστάσεις.
 
Οι ιδιοκτήτες του τσίρκου αρνούνται ότι έκαναν απάτη και τονίζουν ότι δεν κακομεταχειρίστηκαν τα ζώα.
 
Πηγή: rt.com

Τη Δευτέρα 30 Μαρτίου στο αμφιθέατρο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης

Η Πανελλαδική Φιλοζωική και Περιβαλλοντική Ομοσπονδία (Π.Φ.Π.Ο.), με την υποστήριξη του δήμου Πυλαίας-Χορτιάτη και τη συνεργασία των φιλοζωικών σωματείων «Η Αγάπη» και «Κύων και Γαλή» διοργανώνει ημερίδα με θέμα «Η κακοποίηση των ζώων και η αντιμετώπιση του φαινομένου σε μία σύγχρονη κοινωνία».

Η ημερίδα διοργανώνεται την προσεχή Δευτέρα 30 Μαρτίου (11:00-14:30), στο αμφιθέατρο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης (Μοναστηρίου 36).

Κατά τη διάρκεια της ημερίδας θα γίνει ενημέρωση για την εφαρμογή του νόμου σε ό,τι αφορά την κακοποίηση των ζώων -τις ποινικές και διοικητικές κυρώσεις και τα πρόστιμα που ισχύουν- και ειδικοί θα μιλήσουν για τη «νομική προστασία των ζώων στην Ελλάδα και τις αρμοδιότητες της αστυνομίας», τη «συμβολή της κτηνιατροδικαστικής σε περιπτώσεις κακοποίησης-βίαιης θανάτωσης των ζώων» και την «κακοποίηση των ζώων και την ψυχική υγεία του ανθρώπου-θύτη».

Χαρίζονται χωρίς διαγωνισμό 14 κιλά την ημέρα για να τα πάρετε σπίτι σας. Προσοχή δεν είναι απάτη! Αρκούν μερικά κλικ μέχρι να επιλέξετε την φατσούλα που ταιριάζει στο δικό σας σπίτι, και θα παίρνετε 14 κιλά αγάπης (τουλάχιστον ) την ημέρα για μια ζωή! Παρακαλούμε πατήστε την φάτσα παρακάτω για να βρείτε τον νέο σας καλύτερο φίλο:

http://bit.ly/i-pet-adopt

Το 2005 , ένα αδέσποτο σκυλί συνάντησε στον δρόμο ένα νεογέννητο παιδάκι τυλιγμένο με κουρέλια και μια πλαστική σακούλα . Το παιδί ήταν ζωντανό , αλλά ήταν παρατημένο μόνο του σε μια φτωχή γειτονιά κοντά στο Ngong στην Κένυα .

Αυτόπτες μάρτυρες είπαν ότι είδαν το σκύλο να μεταφέρει το εγκαταλελειμμένο παιδί σε ένα πολυσύχναστο δρόμο ,και περνώντας μέσα από ένα αγκαθωτό σύρμα , και το άφησε κάτω από ένα υπόστεγο για σκουπίδια, εκεί που ζούσαν και τα κουταβάκια της .

Οι περαστικοί παρατήρησαν το σκυλάκι να κάθετε δίπλα στο μωρό και να το προστατεύει και ειδοποίησαν ασθενοφόρο όπου μετέφερε το μωρό στο νοσοκομείο . Δυστυχώς οι γονείς του μωρού δεν βρέθηκαν, και κανείς δεν φαίνεται να το αναζήτησε, αλλά σίγουρα το μωρό οφείλει την ζωή του στο αδέσποτο σκυλάκι που το μετέφερε σε ασφαλές σημείο!

Ένα οικογενειακό κατοικίδιο μπορεί να παρέχει όλα τα είδη της άνεσης για τα παιδιά, αλλά τι γίνεται με τα αδέσποτα σκυλάκια που τριγυρίζουν και ικετεύουν για ένα πιάτο φαγητό και ένα μπολάκι νερό; Φαίνεται ότι ο mutt, ένα αδέσποτο σκυλάκι που τριγυρνούσε στην γειτονιά μπορεί να σας προστατέψει ακόμα καλύτερα και από το κατοικίδιο τους σπιτιού σας!

Το περιοδικό People αναφέρει ότι οι εργαζόμενοι στην ομάδα διάσωσης στην πόλη Pierzwin της Πολωνία ήταν σε θέση να εντοπίσουν ένα χαμένο 3 χρόνο κοριτσάκι, χάρη σε ένα αδέσποτο μαύρο κουταβάκι. "Ξεχάστε τα διαμάντια – στην Πολωνία αποδείχθηκε ότι τα σκυλιά είναι ο καλύτερος φίλος της γυναίκας» !, Στο περιοδικό αναφέρει επίσης ότι το κορίτσι που ονομάζεται Julie χάθηκε σε ένα δάσος κοντά στο σπίτι της μετά από παιχνίδι στην πίσω αυλή του σπιτιού της.

Η Julie έπαιζε με το αδέσποτο σκυλάκι εκείνο το βράδυ, λίγο πρίν εξαφανιστεί. Τα μέλη της ομάδας διάσωσης της Pierzwin, που έκαναν έρευνα όλη νύχτα, κατάφεραν  να εντοπίσουν το χαμένο κοριτσάκι το πρωί από τα δυνατά γαυγίσματα του αδέσποτου αυτού σκυλάκου! Ο "Καλύτερος φίλος" της όπως τον περιγράφουν, έμεινε με το μικρό κορίτσι όλη τη νύχτα και διατήρησε το σώμα της ζεστό στα πάγωμα έλη που βρίσκονται στην περιοχή.Η  Julie μεταφέρθηκε στην εντατική προληπτικά ενώ δεν αναφέρθηκε κανένας τραυματισμός!

Οι διασώστες οφείλουν την επιτυχία σε αυτή την διάσωση ολοκληρωτικά στο κουτάβι, όπως ανέφεραν:

«Αυτό το σκυλί είναι το πιο σημαντικό μέρος αυτής της ιστορίας, αυτός είναι ένας ήρωας, »είπε ο πυροσβέστης Grzegorz Szymanski. "Χάρη σε αυτό το σκυλί , το κορίτσι επέζησε το βράδυ και βρέθηκε το πρωί."

Η γιαγιά της μικρής λέει ότι μετά την διάσωση έχουν γίνει αχώριστοι φίλοι, δεν πάει πουθενά ο ένας χωρίς τον άλλο! Θυμάμαι την μικρή να λέει: « Γιαγιά, ο σκύλος πρέπει να έρθει μέσα στο σπίτι. »Και μου ζήτησε να της κόψω λίγο ψωμί για να το ταίσει! Δεν τον άφηνε ποτέ χωρίς τροφή και νερό!

Ας φέρει κάποιος τα χαρτιά της υιοθεσίας!!!!

Ο Χάτσικο (στα ιαπωνικά: ハチ公), γνωστός και ως Chuken Hachiko (忠犬ハチ公, ο πιστός Χάτσικο) ήταν ένας λευκός σκύλος ράτσας Ακίτα ο οποίος γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου του 1923, στην πόλη Οντάτε της Ιαπωνίας.

Έγινε διάσημος για την αξιοθαύμαστη αφοσίωση στον κύριό του, στον οποίο έμεινε πιστός για όλη του την ζωή. Τον Ιανουάριο 1924, ο Χιντεσάμπουρο Ουένο, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Τόκιο, υιοθετεί ένα λευκό κουτάβι Ακίτα ηλικίας δύο περίπου μηνών το οποίο ονομάζει Χάτσικο (σημαίνει κυριολεκτικά: ο όγδοος ευοίωνος πρίγκηπας). Ο καθηγητής ζούσε μοναχικά στα περίχωρα του Τόκιο και μεγάλωσε τον Χάτσικο σαν πραγματικό φίλο και σύντροφο. Ήταν πραγματικά αχώριστοι και καθημερινά περπατούσαν μαζί μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό της Σιμπούγια, όπου ο καθηγητής έπαιρνε το τρένο για να πάει στο πανεπιστήμιο. Ο Χάτσικο πήγαινε κατόπιν σπίτι αλλά το απόγευμα ξαναγύριζε στον σταθμό, όπου περίμενε την επιστροφή του κυρίου του.

Τον Μάιο του 1925 ο Χάτσικο συνόδευσε όπως πάντα τον καθηγητή στον σταθμό του τρένου και γύρισε σπίτι. Ο καθηγητής όμως δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά στον σταθμό γιατί κατά την διάρκεια μιας διάλεξης στο πανεπιστήμιο πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία.

Ο Χάτσικο ξαναγύρισε στον σταθμό, περιμένοντας στο ίδιο σημείο τον κύριό του κάθε μέρα, για το υπόλοιπο της ζωής του.

Το 1925, ένας μαθητής του Ουένο ο οποίος ήταν ειδικός στα σκυλιά Ακίτα, αναγνώρισε τον μεγαλόσωμο σκύλο. Παρατήρησε δε, πως ο Χάτσικο περίμενε στον σταθμό κοιτάζοντας τα τρένα μέχρι να βγει και ο τελευταίος επιβάτης και ρωτώντας τους περαστικούς και τους θαμώνες του σταθμού οι οποίοι τον τάϊζαν, έμαθε τον λόγο της αναμονής του. Λίγο καιρό μετά, δημοσίευσε μια εργασία για τα Ακίτα, την μεγαλύτερη από τις επτά ιαπωνικές φυλές τύπου Spitz (Σπίτζ), η οποία αριθμούσε τότε μόνο τριάντα καθαρόαιμα σκυλιά: ένα από αυτά ήταν και ο Χάτσικο.

Ο μαθητής αυτός ερχόταν συχνά στον σταθμό για να δει τον Χάτσικο και έγραψε πολυάριθμα άρθρα σε τοπικές εφημερίδες, εξυμνώντας την αφοσίωση του λευκού Ακίτα. Ένα από αυτά τα άρθρα δημοσιεύτηκε σε μια εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας και ο Χάτσικο γίνεται σύντομα διάσημος. Οι Ιάπωνες εντυπωσιάζονται, ενώ γονείς και δάσκαλοι χρησιμοποιούν τον Χάτσικο σαν παράδειγμα ύψιστης αφοσίωσης και πίστης στην οικογένεια.

Τελικά, ο Χάτσικο χαρακτηρίστηκε σαν ζωντανός θρύλος και ένας διάσημος γλύπτης φιλοτέχνησε ένα μπρούτζινο άγαλμα που τον απεικονίζει καθιστό, να περιμένει το αφεντικό του. Το άγαλμα αυτό τοποθετήθηκε σε μια έξοδο του σταθμού της Σιμπούγια, ενώ στα αποκαλυπτήρια ήταν παρών και ο ίδιος ο Χάτσικο. Η ιστορία του έγινε η αιτία της αναθέρμανσης του ενδιαφέροντος των Ιαπώνων για τους σκύλους Ακίτα, τους οποίους περιγράφουν ως "θαρραλέους σαν σαμουράι αλλά συνάμα τρυφερούς σαν γατάκια, με μεταξένια καρδιά αλλά και αλύγιστους σαν ατσάλι".

Στις 8 Μαρτίου 1935, περαστικοί βρήκαν τον Χάτσικο πεθαμένο σε ένα δρομάκι κοντά στον σταθμό της Σιμπούγια. Όταν το νέο του θανάτου του έγινε γνωστό, ο σταθμός και το άγαλμά του κυριολεκτικά κατακλύστηκαν από κόσμο και λουλούδια. Τα αίτια του θανάτου του έγιναν αφορμή για πολλές συζητήσεις και διαδόσεις. Αρχικά, είχαν βρει στο στομάχι του τέσσερα γιακιτόρι (σουβλάκια ιαπωνικού τύπου) αλλά απέκλεισαν την πιθανότητα θανάτου του από αυτά, αφού δεν βρήκαν αποδείξεις πως τα ξύλινα σουβλάκια έβλαψαν το στομάχι του. Ακόμη, ανακάλυψαν πως ο Χάτσικο είχε φιλαρίαση, μία ασθένεια που προκαλείται από παράσιτα αν ο σκύλος δεν λαμβάνει προληπτική αντιπαρασιτική αγωγή.

Μόλις τον Μάρτιο του 2011, επιστήμονες ανακάλυψαν πως ο κύριος λόγος θανάτου του ήταν ο καρκίνος ο οποίος ήταν σε προχωρημένο (τελικό) στάδιο και είχε εξαπλωθεί από τους πνεύμονες μέχρι την καρδιά του. Τα όργανα του Χάτσικο διατηρούνται στη φορμόλη στο ερευνητικό κέντρο του Πανεπιστημίου του Τόκιο δίπλα σε μία προτομή του ιδιοκτήτη του. Στο ακριβές σημείο όπου ο Χάτσικο περίμενε τον κύριό του έχουν τοποθετηθεί τέσσερις μπρούτζινες πατούσες σκύλου και ένα κείμενο στα Ιαπωνικά που αναφέρεται στην αφοσίωσή του. Η είσοδος του σταθμού της Σιμπούγια όπου βρίσκεται το άγαλμά του ονομάζεται Χάτσικο-γκούτσι - "η είσοδος του Χάτσικο" και αποτελεί δημοφιλές σημείο συνάντησης για εκατομμύρια Ιάπωνες. Η μικροσκοπική πλατεία όπου βρίσκεται το άγαλμά του οριοθετεί το μοναδικό "Shibuya Crossing" (το σταυροδρόμι της Σιμπούγια), το οποίο θεωρείται το πιο πολυσύχναστο σταυροδρόμι παγκοσμίως (εκτιμάται ότι στο συγκεκριμένο σημείο η κίνηση των πεζών σε ώρα αιχμής είναι 1000 άτομα ανά λεπτό, με μέσο όρο καθημερινά 500 άτομα ανα λεπτό, ενώ υπολογίζεται πως οι διαβάτες είναι γύρω στα 2,5 εκατομμύρια καθημερινά).

Ένα όμοιο μπρούτζινο άγαλμα τοποθετήθηκε και στο Οντάτε, γενέτειρα του Χάτσικο, αλλά και στην είσοδο του μουσείου Ακίτα της περιοχής. Από τότε, ο πιστός Χάτσικο αποτελεί εθνικό σύμβολο αφοσίωσης για το Ιαπωνικό έθνος. Κάθε χρόνο στις 8 Απριλίου πραγματοποιείται μια σεμνή τελετή στον σταθμό της Σιμπούγια και εκατοντάδες Ιάπωνες έρχονται για να τιμήσουν την μνήμη του και την θρυλική αφοσίωση που έδειξε σε όλη του την ζωή.

Σήμερα, ο Χάτσικο βρίσκεται βαλσαμωμένος στο Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και Επιστημών του Τόκιο.

Η ιστορία του Χάτσικο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2009 με τον τίτλο Hachiko: A Dog's Story (Χάτσικο: Η ιστορία ενός σκύλου) στην οποία, εκτός από τον "Χάτσικο" πρωταγωνιστεί ο Ρίτσαρντ Γκιρ στον ρόλο του καθηγητή. Η ταινία είναι παραλλαγή της πραγματικής ιστορίας & εκτυλίσσεται στις ΗΠΑ, στη σημερινή εποχή.

Κυρία μου έχετε τα δίκια σας αλλά αφήστε με να σας εξηγήσω!

- Αν πάρεις δέκα σκυλιά και πας και τ' αφήσεις σ' έναν αγριότοπο, σε μια ερημιά απ' όπου δεν περνάει ψυχή ζώσα, τα σκυλιά αυτά μέσα σε λίγες εβδομάδες θα ξαναγίνουν λύκοι...

Ζυράννα Ζατέλη - Και με το φως του λύκου επανέρχονται      

Φυσικά η Ζυράννα Ζατέλη χρησιμοποιεί ως μεταφορά τη φύση του σκύλου για να ξεμπροστιάσει την ανθρώπινη συμπεριφορά.  

Όσο και αν προσπαθήσεις, ο σκύλος, λύκος δε ξαναγίνεται. Ο βιασμός της φύσης ενός είδους, έτσι ώστε να προσαρμοστεί στις ανάγκες του ανθρώπου ήταν τέτοιος που ουσιαστικά μετέτρεψε ένα ζώο σε πολυεργαλείο. Αυτή η διαδικασία ονομάστηκε εξημέρωση. Χαράχτηκε τόσο βαθιά στο dna του, τον βάφτισε καλύτερο φίλο του ανθρώπου αλλά ανήμπορο να αντεπεξέλθει μόνος του.  

Αυτό ήθελα να εξηγήσω στην κυρία που με κοφτό ύφος και μια απέχθεια με στόχευε χθες. Με πέτυχε να διαπράττω έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και εν μέσω Χριστουγέννων δεν μπόρεσε να αντισταθεί και να μην με μαλώσει που ήμουν εκτός εορταστικού κλίματος.

Όταν με πέτυχε στις 3 το βράδυ να δίνω μια ολόκληρη λουκανικόπιτα στον αγαπημένο μου αδέσποτο της πλατείας, σταμάτησε δίπλα μου, ανασήκωσε το φρύδι και με τα χείλη σφιχτά μου είπε (όχι όσο δυνατά θα ήθελε νομίζω): " Παιδί μου εδώ ο κόσμος πεινάει και εσύ ταΐζεις τα παλιόσκυλα..."    

Ώσπου να γυρίσω για να δω ποιος με είχε κεραυνοβολήσει, είχε ήδη φτάσει δίπλα μου, με κοίταζε με αποτροπιασμό αλλά και καμάρι που είχε πει κάτι τόσο επιτυχημένο και δεν νομίζω ότι πρόλαβε να δει το σαστισμένο μου ύφος. Δεν μου έδωσε καν την ευκαιρία να της απαντήσω. Που ήξερε η κυρία τι κάνω εγώ για εκείνους που πεινάνε και από που και ως που...;

Noμίζω θα μας έπαιρνε ώρες αν ξεκινάγαμε εκέινη τη στιγμή τη συζήτηση.

Οπότε της εξηγούμαι από εδώ και νομίζω πως θα πιάσει καλύτερα τόπο.

Το έργο αυτό το έχω ξαναδεί και αναγκαστικά επαναλαμβάνομαι.   

Σε μία χώρα που ιστορικά μέχρι πριν λίγες δεκαετίες o σκύλος ήταν τσοπάνης, η εξέλιξη της σχέσης μας με το ζώο ήταν πολύπαθη και συχνά αστεία. Ο σκύλος τσοπάνης, με τη βοήθεια της τηλεόρασης στις αρχές της δεκαετίας του 80, έγινε πιο δημοφιλής και αγαπητός. Μεγάλες στιγμές τότε για τα απανταχού κόλεϊ που κατέκλυσαν τα ελληνικά νοικοκυριά. Ναι,τη Λάση εννοώ. Έτσι έγινε γνωστή η συγκεκριμένη ράτσα και ήταν αδύνατο να εξηγήσεις τότε σε κάποιον επίδοξο αγοραστή πως "το Λάση" που πήρε είναι κάτι άλλο από αυτό που βλέπει στις ταινίες. Δεν πηδάει στα ποτάμια να σε σώσει, δεν σου δίνει το φιλί της ζωής, δεν σβήνει φωτιές και δεν σου φέρνει τις παντόφλες όταν γυρνάς σπίτι.  

Αργότερα, και ενώ ο Έλληνας άρχισε να φλερτάρει με έννοιες όπως το status και το lifestyle, η μόδα πήρε αμπάριζα και τα σκυλιά. Ντόπερμαν και Ροτβάιλερ παντόυ. Σε εξώφυλλα περιοδικών, σε πασαρέλες, στο Κολωνάκι και σε όλη την επικράτεια. Σταδιακά τα "μουράτα" άρχισαν να χάνουν τη δημοφιλία τους από άλλες εξωτικές ράτσες που δεινοπάθησαν σε χέρια ιδιοκτητών και σε συνθήκες διόλου ιδανικές. Χάσκι και ελκηθρόσκυλα έλιωναν κάτω από τον καυτό ελληνικό ήλιο. Βελγικά λυκόσκυλα στριμώχτηκαν σε δυαράκια. Κανισάκια και πεκινουά μπήκαν σε τσάντες Loui και έγιναν αξεσουάρ για μαντάμ και λολίτες. Τα σκυλιά πουλάγανε. Είχαν γίνει must και είχαν τρυπώσει για τα καλά στην ελληνική οικογένεια.  

Και ύστερα ήρθε η κρίση...

Άνθρωποι χάσανε τις δουλειές τους. Πεινάσαν. Καταστράφήκαν. Μαζί με αυτούς, ήταν λογικό να τη πληρώσουν και τα ζώα. Σωστό; Λάθος; Λογικό; Αναμενόμενο; Δεν ξέρω.  

Ξέρω πως πρόσφατα, βρέθηκα πάλι να απολογούμαι που έχω σκύλο και δεν τον παρατάω στο δρόμο και που έδωσα λουκανικόπιτα στον Μπρούνο, τη στιγμή που πεινάνε άνθρωποι, συνάνθρωποί μου. Όντως ο σκύλος κοστίζει και καμιά φορά τα έξοδα είναι πολύ μεγάλα. Πράγματι δίπλα μου πεινάει κόσμος και αδυνατεί να δώσει ένα ποτήρι γάλα στα παιδιά του αλλά αν πρόκειται να μπούμε σε τέτοιες διαδικασίες σύγκρισης φοβάμαι πως θα βρεθούμε σε ένα πολύ κυνικό και ισοπεδωτικό αδιέξοδο.  

Χιλιάδες σκυλιά αμολήθηκαν στους δρόμους με ένα νέο ισχυρό άλλοθι: Στην κρίση δε μας νοιάζουν τα ζώα.  

Το κακό είναι πως όχι μόνο τα αδέσποτα πολλαπλασιάζονται με ρυθμούς τρομαχτικούς, αλλά πως γίνανε ακόμη πιο μισητά και απεχθή από ποτέ. Η τόσο in και trendy φιλοζωία έγινε περίγελος. Ο σκύλος που περιφέρεται στο δρόμο πεινασμένος και τρομαγμένος είναι κάτι το φυσικό. Αυτή είναι η θέση του ζώου και αυτό είναι το περισσότερο που του αξίζει. Οι κλωτσιές έγιναν ακόμη πιο συχνές και οι φόλες επίσης. Τα στατιστικά για τη χώρα μας και τα ζώα είναι αποκαρδιωτικά. Βέβαια δε χρειάζεται να δεις στατιστικές αν απλά κάνεις μια βόλτα στη πόλη ή πας σε ένα δημοτικό κυνοκομείο. Τότε καταλαβαίνεις πως Ευρώπη μας νοιάζει να είμαστε μόνο στο όνομα και το νόμισμα. Ο πολιτισμός ενός λαού καθρεφτίζεται και στο πως συμπεριφέρεται στα ζώα και όσο χιλιοπαιγμένο και αν ακούγεται αυτό το κλισέ είναι η αλήθεια μιας χώρας που εξακολουθεί να έχει κυρίες με γούνες που σου την λένε γιατί φροντίζεις ένα αδέσποτο ζώο, κυνηγούς που πυροβολούν αδιακρίτως και παράνομα θηράματα, γείτονες που πετάνε κουτάβια στα σκουπίδια και πιτσιρικάδες που πειραματίζονται με τις επτά ζωές της γάτας.  

Να ξέρεις πάντως πως αυτός που θα στη πει για τη φροντίδα ενός ζώου που βρίσκεται στο δρόμο, μάλλον αδιαφορεί πλήρως και για τον άστεγο και τον πεινασμένο. Νομίζω πως τα κίνητρα του δεν είναι ανθρωπιστικά αλλά έχουν να κάνουν με εικόνες που τον ενοχλούν και τον χαλάνε αισθητικά.   

Σίγουρα δεν είναι η κατάλληλη εποχή να κάνεις μαθήματα φιλοζωίας στους ανθρώπους αλλά τουλάχιστον ας έχουμε κατά νου τα βασικά. Μη το πάρεις σπίτι σου αν δεν είσαι αποφασισμένος. Αν τελικά το πάρεις απόφαση, διάλεξε κάποιο από τα χιλιάδες παρατημένα στα κυνοκομεία και τους δρόμους. Όταν το πάρεις, ανέλαβε τις ευθύνες σου. Αν φτάσεις να μην μπορείς να το συντηρήσεις, κάνε κάτι να μη βρεθεί στο δρόμο. Τέλος, όταν το βρεις στο δρόμο, δεν είσαι υποχρεωμένος να το φροντίσεις αλλά τουλάχιστον μη το κλωτσήσεις. Δεν σου φταίει το ζώο. Αν σου δείχνει δόντια, είναι γιατί εσύ το έμαθες έτσι.   Και επίσης έχε κατά νου ό,τι η ιστορία έχει δείξει πως όταν αρχίζουν οι διωγμοί των ζώων, πλησιάζουν και αυτοί των ανθρώπων.

Πηγή: www.lifo.gr

Bo Obama

Ο Bo, το Portuguese water dog που ανήκει στην οικογένεια Obama, έγινε ένα από τα διασημότερα σκυλιά στον κόσμο ,όταν ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Barack Obama αναφέρθηκε σε αυτό, στην ομιλία της εκλογής του το 2008.

"Sasha και Malia … Σας αγαπώ και τις δύο περισσότερο απ'όσο φαντάζεστε," είπε ο Πρόεδρος Obama. "Και έχετε κερδίσει το νέο κουτάβι που έρχεται μαζί μας ... στον Λευκό Οίκο».

Ο Obama έλαβε υπόψη του όλες τις αλλεργίες των μικρών του παιδιών κατά την επιλογή του πορτογαλικού σκύλου νερού - μίας ράτσας που θεωρείται εξαιρετικά υποαλλεργική.

Λος Άντζελες, Καλιφόρνια - Μια εικόνα που τα λέει όλα. Μια εικόνα που απεικονίζει μια ζωή θλίψης και παραμέλησης. Μια ματιά στην φωτογραφία αυτού του ανώνυμου σκύλου τα λέει όλα.

Λέει, «Έχω αγνοηθεί και εγκαταλειφτεί - φοβισμένη και προδομένη". Λέει, «Είμαι χτυπημένη και κουρασμένη, μπερδεμένη και πληγωμένη».

Αυτή η σκυλίτσα, με όνομα ID # A1179178 βρέθηκε αλυσοδεμένη σε ένα δέντρο έξω από ένα καταφύγιο. Καθόταν στη βροχή, εγκαταλείφθηκε από τον αμελή ιδιοκτήτη της που ήταν αρκετά δειλός για να την αφήσει μόνη της, αντί να περπατήσει μέσα στο καταφύγιο για να την παραδώσει σωστά.

Φέρει τραύματα στο λαιμό της από μια αλυσίδα - πληγές που πήραν χρόνια για να αναπτυχθούν. Το σώμα προδίδει ότι δεν ένιωσε ποτέ την άνεση και την καλοσύνη των ανθρώπων.

Κοιτώντας μέσα στα μάτια της, αφηγείται την ιστορία της ... Η # ID A1179178 ήταν κάποτε ένα αξιολάτρευτο κουτάβι – με κουνιστή ουρίτσα - πολύ αξιολάτρευτο για να αντισταθεί κάποιος. Το απέκτησαν χωρίς δεύτερη σκέψη, και το κουταβάκι μεταφέρθηκε σε ένα σπίτι με υπόσχεση την αγάπη.

Σύντομα μεγάλωσε και έγινε ένα κουτάβι γεμάτο ενέργεια. Ένα κουτάβι του οποίου η κουνιστή ουρίτσα έπαψε να είναι γλυκιά όταν άρχισε να χτυπάει  πάνω στους ανθρώπους και είδη οικιακής χρήσης. Η εξυπνάδα και γλύκα της σιγοέσβηνε καθώς γινόταν ένας σκύλος - ένα σκυλί που σιγά σιγά οδηγείται στον δρόμο.

Η λάμψη του κουταβιού άρχισε να ξεθωριάζει, όπως ο ενθουσιασμός που σβήνει από μια νέα σχέση. Η κουνιστή ουρά έγινε πλέον πολύ μεγάλη, και το σκυλί μεταφέρθηκε έξω σε μια αλυσίδα, κάπου να μην ακούγεται και να μην φαίνεται , εκεί που θα χαθεί από τα μάτια και θα σβηστεί από την μνήμη.

Μερικές φορές είχε τροφή, μερικές φορές νερό .... αλλά μόνο αν κάποιος την θυμόταν ή ήθελε να εντυπωσιάσει τους καλεσμένους στο σπίτι. Ήταν τόσο συγκλονισμένη και  ενθουσιασμένη όταν κάποιος της έδινε σημασία που αναπηδούσε και ερχόταν πάνω τους μανιωδώς - το οποίο με τη σειρά του έκανε τους ανθρώπους της, να την αγνοούν ακόμη περισσότερο - το άλμα της ήταν ενοχλητικό.

Το χειμώνα ήταν κρύο, το καλοκαίρι - ήταν πολύ ζεστό. Η αυλή γινόταν όλο και πιο άβολη καθώς τα χρόνια περνούσαν και το σώμα της μεγάλωνε.

Το σκηνικό της δεν άλλαζε ποτέ - δεν είχε πάει να εξερευνήσει, δεν είχε πάει να παίξει - αν και ήταν τεχνικά ζωντανή,  δεν ζούσε.

Και τώρα, κάθεται στο καταφύγιο - ένα κουρασμένο  σκυλί που έχει προσπεράσει τη ζωή.

Αυτό το σκυλί έχει καταχωρηθεί ως ένα θηλυκό ημίαιμο American Bulldog / Boxer, 8 ετών. Δεν έχει δείξει κανένα σημάδι επιθετικότητας.

Αν ενδιαφέρεστε να βοηθήσετε ένα τέτοιο σκυλάκι, ρίξτε μια ματιά στις αγγελίες Χαρίζονται , ή επισκεφτείτε ένα τοπικό καταφύγιο.

Βοηθήστε τα εγκαταλειμμένα ζώα!

Αξίζουν την αγάπη σας όσο τίποτα άλλο… 

Δείτε το απίστευτο αυτό βίντεο με τα καλόψυχα σκυλάκια, που κάνουν τα πάντα για να πάρουν πίσω τα κρεβατάκια τους από τις γάτες!