Ο Καίσαρας ίσως να ήταν ένας από τους πρώτους σκύλος στην Ελλάδα, που απέκτησε αναπηρικό καροτσάκι στα 9 του χρόνια, όταν παρέλυσαν τα πίσω του πόδια. Ο κηδεμόνας του Βλάσης Γωγούσης έκλεισε τα αφτιά του στις παραινέσεις των κτηνιάτρων «κάντου ευθανασία, θα τυραννιέσαι και συ και το ζώο» κι αρνήθηκε να σκοτώσει τον καλύτερο του φίλο, επειδή είχε την ατυχία να μείνει παράλυτος.
Έφερε τον κόσμο ανάποδα, έτρεξε, έμαθε και τελικά βρήκε την καλύτερη λύση για τον φιλαράκο του. Ο Καίσαρας σηκώθηκε ξανά στα τέσσερα του πόδια χάρη στο αναπηρικό καροτσάκι, που του παρήγγειλε ο κηδεμόνας του Βλάσης, απολαμβάνοντας μαζί του ξανά τις βόλτες στο πλακόστρωτο της παραλίας στο Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης.
Ο Βλάσης Γωγούσης με λόγια καρδιάς μιλά για τον λατρεμένο του Καίσαρά που δεν βρίσκεται πια στη ζωή και στέλνει το μήνυμα «όχι στην ευθανασία του μοναδικού μας ίσως φίλου».
Γράφει ο Δρ Βλάσης Γωγούσης, Ειδικός Παθολόγος
Αγαπώ τα ζώα, ιδιαίτερα τα σκυλιά. Μερικές φορές περισσότερο απ` ότι αγαπώ κάποιους ανθρώπους. Κάποτε διάβασα ένα άρθρο για έναν «κύριο με τ’ άσπρα», κτηνίατρος προφανώς, ο οποίος με περισσή ευκολία πρότεινε την ευθανασία ενός βαριά τραυματισμένου αδέσποτου όταν μια κυρία τον κάλεσε για να παράσχει τις ιατρικές φροντίδες του.
Και σας ρωτώ αγαπητοί μου αναγνώστες, ποια Θεία επιταγή και ποιός ανθρώπινος νόμος, θα έδινε ποτέ το δικαίωμα να θυσιάσουμε ένα ζωάκι, μια ψυχούλα πολύ κοντινή με την ανθρώπινη, επειδή τραυματίσθηκε βαριά;
Πάρτε το στην αγκαλιά σας, μεταφέρτε το σ` ένα φιλόξενο χώρο, ξαπλώστε το σ` ένα μαλακό υπόστρωμα, ενυδατώστε το, ταΐστε το (στην αρχή με γάλα και άλλες υδαρείς τροφές ) με μπιμπερό ή κουταλάκι.
Ο σκύλος θα γλύφει πρώτα το χέρι σας κουνώντας με ευγνωμοσύνη την ουρά του. Μη δέχεστε καμιά άλλη φροντίδα απ` τον κτηνίατρό σας εκτός από την ιατρική περίθαλψη. Αν το ζωάκι επιζήσει και μείνει ανάπηρο, μη σταματάτε. Σφίξτε τα δόντια σας και συνεχίστε.
Κάντε αυτό που έκανα εγώ στον δικό μου αγαπημένο Καίσαρα, το λατρεμένο μου υπέροχο μαύρο λυκόσκυλό, που στα 9 του χρόνια έμεινε ανάπηρο (παραπληγικό) στα πίσω πόδια του.
Έτρεξα, έψαξα, ρώτησα, έφερα τα πάνω κάτω κι’ έμαθα. Στο εξωτερικό υπήρχε ένα καροτσάκι, το περιβόητο Κ9, το αναπηρικό καροτσάκι για παραπληγικά σκυλιά. Το παρήγγειλα, στέλνοντας τα μέτρα του κορμού και των άκρων του, και ω του θαύματος ήρθε το υπέροχο αυτό βοήθημα για ανάπηρα ζώα.
Και νάτος ο Καίσαρ, όρθιος, ζωηρός, χαρούμενος να κινείται, να περπατάει, να τρέχει σαν τρελός στο πλακόστρωτο της παραλίας στο Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης. Καμαρώστε τον μαζί μου στη φωτογραφία που βλέπετε να ατενίζει πανευτυχής τον Θερμαϊκό και ευκαιρίας δοθείσης να κάνει κάπου -κάπου και …καμάκι σε καμιά αδέσποτη σκυλίτσα.
Ο Καίσαρ έζησε, περπάτησε, έτρεξε, γαύγισε, χάρηκε τη ζωή. Δυόμισι ολόκληρα χρόνια έζησε ο λατρεμένος μου σκύλος, κινούμενος με άνεση πάνω στο καροτσάκι που το ωθούσε μόνος του, περπατώντας με τα δυό κατάγερα μπροστινά του πόδια.
Έφυγε ύστερα από μια επώδυνη, αλλά σύντομη ευτυχώς, προσβολή καρκίνου στους τραχηλικούς αδένες. Ακόμη τον θυμάμαι και κλαίω. Οκτώ ολόκληρα κιλά έχασα μετά τον θάνατό του, αλλά αισθάνομαι πανευτυχής που εφάρμοσα στη πράξη τον όρκο που έδωσα όταν τελείωσα γιατρός «προ παντός ου βλάπτειν».
Όχι λοιπόν στην ευθανασία. Όπως το διαβάζεις αγαπητέ μου αναγνώστη. Χωρίς καμιά εξαίρεση, χωρίς καμιά δικαιολογία. Εδώ θα πρέπει να σας πω ότι αντιπαρήλθα όλες τις συμβουλές και παραινέσεις των γνωστών και φίλων κτηνιάτρων του τύπου «κάντου ευθανασία, θα τυραννιέσαι και συ και το ζώο, χωρίς ελπίδα γιατρειάς» και το τόλμησα.
Όχι λοιπόν στην αφαίρεση της ζωής ενός ανήμπορου ν` αντιδράσει ζώου, με πρόσχημα την λύτρωσή του απ` τα βάσανα. Τότε γιατί δεν κάνουμε το ίδιο και στα συγγενικά μας πρόσωπα, που πάσχουν από ανίατα και βασανιστικά νοσήματα; Απλούστατα, γιατί φοβόμαστε τον νόμο. Τον ανθρώπινο βέβαια νόμο διότι αν φοβόμασταν το νόμο του Θεού, δεν θα σκοτώναμε και τα ανυπεράσπιστα ζωάκια, που μας κοιτούνε με λατρεία όταν το χέρι του κτηνιάτρου καρφώνει την δήθεν λυτρωτική του βελόνα στην τρυφερή τους σάρκα. .
Όχι λοιπόν στην ευθανασία του δυστυχισμένου, του αγαπημένου, του μοναδικού μας ίσως φίλου, που μας κουνάει την ουρά του, την ώρα που εμείς το στέλνουμε στον θάνατο.