Τετάρτη, 17 Ιουνίου 2015 12:12
Για ένα χάδι μόνο..
Σε κοιτάζουν με κείνα τα τεράστια λυπημένα μάτια τους και περιμένουν.
Καμιά φορά σε γαβγίζουν και πάλι περιμένουν, κουνώντας ταυτόχρονα την ουρά τους, που διαψεύδει την – τάχα – αγριάδα τους.
Ζητιανεύουν λίγη αγάπη, ένα χάδι, μια στάλα φροντίδας, ένα πιατάκι φαϊ.
Ζητιανεύουν λίγη αγάπη, ένα χάδι, μια στάλα φροντίδας, ένα πιατάκι φαϊ.
Αν απλώσεις το χέρι να τα αγγίξεις γέρνουν ελαφρά το κεφάλι – ακριβώς όπως οι άνθρωποι οι διψασμένοι για στοργή, για να κάνουν κάπως ουσιαστικότερο το άγγιγμα.
Αν τους μιλήσεις κουνάνε την ουρά με τόση χαρά, που λες ότι είναι έτοιμα να πετάξουν σαν αεροπλάνα.
Μπορεί να σε πάρουν από πίσω, ακόμη και με κίνδυνο της ζωής τους, προσπαθώντας να σε πείσουν να γίνεις ο δικός τους, να δεχθείς την αγάπη τους και να σου δώσουν τη δική τους. Και κλαίνε έξω από την πόρτα σου, για να τους ανοίξεις, εκλιπαρώντας για ένα κομμάτι παραδείσου.
Αδέσποτα…
Αδέσποτα…
Δεν είναι «ράτσας», δεν προσφέρονται για να καμαρώσει κάποιος για την καταγωγή ή την τιμή τους, δεν κάνουν για επίδειξη. Αλλά είναι πανέξυπνα, όμορφα, τρυφερά και απροστάτευτα.
Τα κυνηγάνε, τους πετάνε πέτρες, τα βρίζουν. Όλα αυτά για τους ενοχλεί το γάβγισμα, αλλά όχι οι κόρνες των αυτοκινήτων και οι συναγερμοί. Που μέσα σε σωρούς βρώμικων σκουπιδιών, σε μια βρώμικη πόλη, ενοχλούνται μόνο από τα σκυλιά. Που μαθαίνουν στα παιδιά τους να τα φοβούνται, στερώντας τα από έναν πολύτιμο φίλο.
Τα αγαπάμε μονάχα κάποιοι «παράξενοι» που δεν νοιαζόμαστε για «σινιέ» αισθήματα. Αν και φοβάμαι ότι τα αγαπάμε πολύ λιγότερο από αυτό που χρειάζονται, παίρνοντας από αυτά το πολλαπλάσιο της αγάπης.
Νανά Νταουντάκη από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ
Κατηγορία
Υιοθεσία